Soms stel ik me voor hoe het zou zijn als mijn huishouden op
rolletjes zou lopen. Ik sta 's ochtends op, neem op mijn gemak een douche, haal
vers brood bij de bakker die al vanaf 6 uur open is, eet rustig mijn
boterhammen, drink nog een kopje koffie en ga kalm de deur uit voor mijn
afspraken van die dag. Ik hoef me niet te haasten, ik hoef geen stoplichten te
vervloeken en er is geen noodzaak om iedere vijf minuten neurotisch op mijn
horloge te kijken. Ik arriveer een keurige vijf tot tien minuten te vroeg ter
plaatse en ik zie er onberispelijk uit. Mijn ademhaling is rustig, mijn oksels
zijn kurkdroog.
Perfectie.
Nimmer bereikt.
Zelfs als ik ruim op tijd opsta, moet ik nog haasten. Die
extra minuten zijn net sokken in de was. Ze verdwijnen gewoon. Dus ren ik onder
de douche door, eet een halve boterham die het schimmelstadium gevaarlijk dicht
is genaderd en prop de rest in een zakje voor onderweg. De koffie kan ik
vergeten - en waar is nou mijn telefoon? Ik bel mijn mobiele nummer met de
vaste lijn en hoor niets, want natuurlijk staat het kreng op stil. Ik zoek op
de logische plekken, gevolgd door de onlogische. Uiteindelijk vind ik hem in de
badkamerkast naast de haarborstel. Ik zou zweren dat ik hem daar niet neer heb
gelegd, maar nu heb ik helemaal geen tijd meer, laat staan om te fantaseren
over een telefoon die zichzelf kan teleporteren naar andere plaatsen in huis en
dat louter doet om mij dwars te zitten.
Ik droom er soms van, van zo'n huishouden op rolletjes. Dat
willekeurig wie op willekeurig welk moment kan binnenlopen en dat het dan
opgeruimd is. Geen jassen op stoelen, geen tijdschriften op de grond, niet gezellig
in gesprek zijn met mijn bezoek en ondertussen stiekem zitten te broeden op een
plan om die stofvlok ongemerkt onder de bank te schoppen. Of dat ik op mijn
gemak op mijn aangekondigde bezoek wacht, terwijl ik een boek lees in de bank.
Want de boodschappen heb ik gisteren al gehaald, het huis is gestoft en gezogen
en de berg rommel die ik nog gauw uit het zicht moet mikken bestaat niet, want
ik laat nooit iets slingeren.
Heerlijk, lijkt me dat.
Daar kan ik met gemak een uurtje over fantaseren.
Om tot de conclusie te komen dat ik wel heel erg vaart moet
maken, wil ik nog op tijd te zijn voor mijn volgende afspraak.
Haren fatsoeneren, tanden poetsen, spullen pakken, rennen.
Maar waar is nou die telefoon?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten