Over schrijven is al veel geschreven en geblogd. Zo'n slordige 1 miljoen Nederlanders schrijft. Een deel daarvan probeert zijn of haar boek aan een uitgever te slijten. Waarom blog ik dan over schrijven? Omdat ik een van die een miljoen ben.
Vooralsnog is mijn boek nog niet geschikt voor publicatie. De eerste versie is af en nu is duidelijk zichtbaar welke puzzelstukjes nog niet op hun plaats liggen. Personages die ik onvoldoende heb uitgewerkt, plotlijntjes die doodlopen, gaten in de tekst. Herschrijven dus, en niet zo'n beetje.
Mijn boek bestaat uit grofweg drie delen, maar niet omdat ik het zo heb opgezet. Ik ben er eigenlijk te lang mee bezig geweest. Drie jaar en een beetje, met grote tussenpozen. En daar zit 'm de crux. Mijn schrijfstijl is in de tussentijd veranderd en ook ik heb in die tijd niet stilgestaan. Zo komt het dat ik nu met drie verschillende stukken zit waar ik op een of andere manier een geheel van moet zien te maken. Ik denk alleen dat het net is als met een gelijmde vaas: de haarscheurtjes blijven zichtbaar.
Opnieuw beginnen dan maar?
Een vriendin van me kreeg laatst het advies om haar manuscript in een mooie doos te rusten te leggen. Met een strik eromheen. Want sommige verhalen zijn er niet om afgeschreven te worden.
Misschien is het mijne er één van.
Maar vooralsnog weigert mijn hoofdpersonage zich daarbij neer te leggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten