Ode aan de verveling

Over anderhalve week heeft de eerste regio zomervakantie. Zes weken lang geen school. Zes lange weken vrij. Heerlijk. Ik zou zo met ze ruilen, minus het schoolgaande gedeelte dan. Maar zes weken vrij lijkt me wel wat. Zou ik me dan eindelijk weer eens vervelen?

Ik ben het verleerd. Ik weet niet meer hoe ik me moet vervelen. Ik heb altijd wel iets te doen. Schrijven, lezen, verhalen verzinnen, sporten, vrienden bezoeken. En in de categorie 'Minder leuk, maar moet toch': huis schoonmaken, boodschappen doen, huis schilderen, tuin ontdoen van een solide laag zevenblad. Voor wie niet weet wat zevenblad is: prijs jezelf gelukkig. De EHEC-bacterie onder de planten. Met dat spul in de tuin hoef je je nooit te vervelen.

Ook voor een tien uur durende vliegreis draai ik mijn hand niet meer om. Wilde ik als kind zo snel mogelijk op de plaats van bestemming zijn en vond ik reizen (al was het maar een uur) veel te lang duren, tegenwoordig verzink ik simpelweg in een soort halfslaap. Niet gezellig voor mijn wederhelft, maar die merkt daar toch weinig van. Hij belandt al vrij snel na het opstijgen in een toestand die het best kan worden omschreven als een diepe coma. We passen wel bij elkaar.

Ik kan me het gevoel nog wel herinneren. Landerig, hangerig, geen zin om wat dan ook te doen. Een grondverfgrijze muur met bromvlieggeluid. Wijzers van de klok die met gemak het Guinness Book of Records halen in de categorie 'Traagste voortgang ooit'.

Toch zou ik me graag weer eens vervelen. Niet om de verveling zelf, maar om het moment erna. Dat ineens zoveel levendiger en sprankelender is dan wanneer je je niet had verveeld. Een champagne-ontbijt na een week droge crackers.

Verveling, ik daag je uit. Ik ga morgen in de bank hangen zonder iets te doen. Geen verhalen verzinnen, geen televisie, geen muziek, geen werk, geen boek. Niets. met een beetje geluk kan ik dan na een paar uur het door moeders zo gevreesde zinnetje uitspreken: ik verveel me.